هفت پند مولانا

در بخشیدن خطای دیگران مانند شب باش

در فروتنی مانند زمین باش

در مهر و دوستی مانند خورشید باش

در سخاوت و کمک به دیگران مانند رود باش

در هماهنگی و کنار آمدن با دیگران مانند دریا باش

هنگام خشم و غضب مانند کوه باش

خودت باش همان گونه که می نمایی

پ.ن:یک پیشنهاد...یک خواهش... http://roshankocholo.blogfa.com/post-60.aspx

ورود به قلمرو ملکوتی

معبد خداوند فقط به روی

دلی شاد و آواز خوان و رقصان باز است.

دل گرفته را به این معبد راهی نیست،

پس از اندوه اجتناب کن،

دل خود را از رنگ ها سرشار کن

درخشان ورنگارنگ مثل یک طاووس.

برای این دلشادی و رقص به دنبال دلیل نباش.

نه برای دیگران، نه بخاطر چیزی

برقص، فقط بخاطر رقص

بخوان، فقط بخاطر آواز

آنگاه سرتاپای زندگی ات ملکوتی می شود؛

این گونه زیستن، آزاد بودن است.

...دلم می خواست

دلم می خواست: دنیا خانه ی مهر و محبت بود.

دلم می خواست: مردم، در همه احوال با هم آشتی بودند.

طمع در مال یکدیگر نمی کردند

کمر بر قتل یکدیگر نمی بستند.

مراد خویش را در نامرادی های یکدیگر نمی جستند،

ازین خون ریختن ها، فتنه ها، پرهیز می کردند،

چو کفتاران خون آشام، کمتر چنگ و دندان تیزمی کردند!