اگر سفر نکنی،
اگر چیزی نخوانی
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی
اگر از خودت قدردانی نکنی
به آرامی آغاز به مردن می کنی
زمانیکه خودباوری را در خودت بکشی،
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند
در بخشیدن خطای دیگران مانند شب باش
در فروتنی مانند زمین باش
در مهر و دوستی مانند خورشید باش
در سخاوت و کمک به دیگران مانند رود باش
در هماهنگی و کنار آمدن با دیگران مانند دریا باش
هنگام خشم و غضب مانند کوه باش
خودت باش همان گونه که می نمایی
پ.ن:یک پیشنهاد...یک خواهش... http://roshankocholo.blogfa.com/post-60.aspx
معبد خداوند فقط به روی
دلی شاد و آواز خوان و رقصان باز است.
دل گرفته را به این معبد راهی نیست،
پس از اندوه اجتناب کن،
دل خود را از رنگ ها سرشار کن
درخشان ورنگارنگ مثل یک طاووس.
برای این دلشادی و رقص به دنبال دلیل نباش.
نه برای دیگران، نه بخاطر چیزی
برقص، فقط بخاطر رقص
بخوان، فقط بخاطر آواز
آنگاه سرتاپای زندگی ات ملکوتی می شود؛
این گونه زیستن، آزاد بودن است.