به حال و روز لبخند، بخند ...

یکی بود یکی نبود، در روزگاری که خیلی هم دور نیست آقای لبخند خوش و خرم زندگی می کرد. براش مهم نبود دنیا و آدما چقدر بد و بی رحم شدن. همیشه به روزگار و بازی هاش می خندید، حتی وقتایی که ناعادلانه شکست می خورد!

فکر می کرد اگه چیزی بتونه این دنیا رو با تمام بدیهاش شکست بده، داشتن یه دل پاک باشه و خندیدن بدون هیچ دلیلی!!!

دوست داشت فرشته ی نجات باشه، به دیگران کمک کنه و آدم خوبی باشه ... همه چیز داشت خوب پیش می رفت، تا اینکه دنیا و روزگار که دیگه تحمل لبخندشو نداشتن یه روزی تو یه کوچه بن بست گیرش انداختن؛ لبخندشو گرفتن، شعله ی امید رو تو دلش خاموش کردن و با قهقه ازش دور شدن ...!

آقای لبخند ما وقتی به خودش اومد برای اولین بار سردی و تنهایی رو احساس کرد، دلتنگ شد و سکوت کرد.

می خواست با خدا درددل کنه،ولی تا قرآن خودشو باز کرد چشمش به سه شاخه رز قرمزی که لابه لای سوره ی یس بود افتاد، گذشته ها یادش اومد؛ شروع به گریه کرد، بله لبخند حالا فقط گریه می کرد ...!

لبخند قصه ی ما دلش شکسته بود، ولی نه کینه ای به دل داشت و نه اهل شکایت به خدا بود... به خودش اجازه نمیداد قضاوت کنه، حکم صادر کنه، تهمت بزنه و همه ی پل هارو خراب کنه ... فقط نگاه می کرد، به ماه به ستاره ها به آدمها ... و همچنان ساکت مونده بود ... همه رو به خدا واگذار کرده بود، چرا که تنها اون کنارش مونده بود!

حالا تنها کاری که براش مونده  انتظار کشیدنه،تا خدایی که این همه ازش حرف میزد بیاد و نجاتش بده ...!!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

پاورقی 1:تمام کسایی که منتظر این روز بودن و قبلا پیام داده بودن که منم یه روزی خسته میشم و کم میارم الان میتونن بیان و ببینن و ته دلشون شاد باشن از پیش بینیشون!

پاورقی 2:گاهی به این فکر میکنم چه حسی مانع میشه که حتی جواب سلام همدیگه رو بدیم و چشممون رو روی همه چیز ببندیم!؟ ... تنفر!؟ فراموشی!؟ ترس از دست دادن!؟ ترس از خیانت!؟ مصلحت!؟ ...

پاورقی3: رنگ این روزهای من طیف جذابیست از توسی(طوسی)، خاکستری و زغالی(ذغالی) ...